Δυσερμήνευτο και τρομακτικό

Του Νίκου Γ. Ξυδάκη, από το vlemma.gr.

H ειδεχθής δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια θέτει καινοφανή ερωτήματα, που απασχόλησαν ήδη την κοινή γνώμη και τα μήντια. Πρώτον, ποιος είχε κίνητρο να δολοφονήσει έναν δημοσιογράφο, και με τόσο άγριο τρόπο. Δεύτερον, ποιοι κρύβονται πίσω από τα όπλα του φόνου, τα ταυτισθέντα με τα όπλα της Σέχτας Επαναστατών. Τρίτον, παρεπόμενο, αλλά αυτό που συζητήθηκε περισσότερο απ’ όλα: Τι είδους δημοσιογραφία ασκούσε ο Σ. Γκιόλιας και το μπλογκ του, το troktiko.gr;

Συγκυριακού χαρακτήρα οι έπαινοι των επιτηρητών μας

Ανάλυση της Ζέζας Ζήκου στην Καθημερινή, για την πορεία της χώρας προς τη χρεοκοπία, με αφορμή την διαφημιζόμενη ως επιτυχή έκδοση εντόκων γραμματίων.

Τα μίντια παπαγαλίζουν τις ανακοινώσεις του ΟΔΔΗΧ, δηλαδή του Οργανισμού που χειρίζεται το δημόσιο χρέος, με επιπόλαιο τρόπο. Λες και πρόκειται για σπουδαίο γεγονός ότι η ζήτηση ήταν τριπλάσια της προσφοράς τόσο στη χθεσινή δημοπρασία των τρίμηνων εντόκων γραμματίων – όπως και στην πρόσφατη των εξάμηνων εντόκων γραμματίων, που πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 13 Ιουλίου.
Χθες, το ελληνικό Δημόσιο κατάφερε με «άνεση» (όπως επισημαίνεται) να αντλήσει από τις αγορές το ποσό των 1,95 δισ. ευρώ, δηλαδή υπερκαλύφθηκε κατά 3,85 φορές, και το επιτόκιο διαμορφώθηκε στο 4,05%. Για τα εξάμηνα έντοκα, το Δημόσιο μάζεψε 1,62 δισ. ευρώ, με το επιτόκιο στο 4,65%.

Ομως, το Δημόσιο πλήρωσε τόσο για τα εξάμηνα όσο και για τρίμηνα υψηλότερο (έστω ελαφρώς) επιτόκιο από αυτό έδωσε στις εκδόσεις προτού η χώρα ζητήσει βοήθεια από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ε.Ε. για να αποφευχθεί η επίσημη χρεοκοπία. Να επισημανθεί, δε, ότι το επιτόκιο των κρατικών τίτλων παραμένει δέκα φορές επάνω από ό,τι ήταν πέρυσι τον Οκτώβριο, όταν ανέλαβε η κυβέρνηση Παπανδρέου τη διακυβέρνηση της χώρας.

Μουντιάλ: Το μαγικό βασίλειο

Ο διάσημος Ουρουγουανός συγγραφέας και δημοσιογράφος Εδουάρδο Γκαλεάνο γράφει για το πρόσφατο Μουντιάλ.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 14.7.2010 στην ισπανική www.publico.es και μεταφράστηκε από την εφημ. Εποχή.

Ο Πάτσο Ματουράνα, Κολομβιανός με πλούσια εμπειρία σε αυτές τις μάχες, λέει πως το ποδόσφαιρο είναι ένα μαγικό βασίλειο όπου όλα μπορούν να συμβούν. Το πρόσφατο μουντιάλ επιβεβαίωσε τα λόγια του: ήταν ένα μουντιάλ ασυνήθιστο. Ασυνήθιστα ήταν τα δέκα στάδια στα οποία παίχτηκε, υπέροχα, τεράστια, κόστισαν μια περιουσία. Άγνωστο πως θα καταφέρει η Νότιος Αφρική να διατηρήσει σε δραστηριότητα αυτούς τους τσιμεντένιους γίγαντες, τεράστια σπατάλη εύκολη να εξηγηθεί αλλά δύσκολο να αιτιολογηθεί σε μια από τις πιο άδικες χώρες του κόσμου.

Ασυνήθιστη ήταν η μπάλα της Adidas, αστραφτερή, μισότρελλη, γλιστρούσε από τα χέρια και δεν υπάκουε στα πόδια. Η Jabulani επιβλήθηκε παρόλο που στους παίκτες καθόλου δεν άρεσε. Από το κάστρο τους στη Ζυρίχη, οι αφέντες του ποδοσφαίρου επιβάλλουν, δεν προτείνουν. Το συνηθίζουν.
Ασυνήθιστο ήταν να αναγνωρίσει τελικά η πανίσχυρη γραφειοκρατία της FIFA, μετά από τόσα χρόνια, ότι, τουλάχιστον, θα έπρεπε να μελετήσει τον τρόπο να βοηθήσει τους διαιτητές στα αποφασιστικά παιχνίδια. Δεν είναι πολύ αλλά είναι κάτι. Ήδη ήταν ώρα. Μέχρι εκείνοι οι κουφοί της εθελοντικής κώφωσης αναγκάστηκαν να ακούσουν την κατακραυγή που ξεσηκώθηκε από τα λάθη κάποιων διαιτητών, που στο τελευταίο παιχνίδι άγγιξαν τα όρια της φρίκης. Γιατί πρέπει να βλέπουμε στις οθόνες των τηλεοράσεων εκείνο που οι διαιτητές δεν είδαν και ίσως δεν θα μπορούσαν να δουν; Κατακραυγή εκ μέρους της κοινής γνώμης: σχεδόν σε όλα τα αθλήματα, το μπάσκετ, το τένις, το μπέιζ-μπολ μέχρι την ξιφασκία και τα ράλι αυτοκινήτων, χρησιμοποιούν τη σύγχρονη τεχνολογία για να διαλευκάνουν αμφιβολίες. Στο ποδόσφαιρο, όχι.

Η αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας είχε προετοιμαστεί από καιρό

Συνέντευξη του Αγγελου Μανταδάκη στον Πάνο Λάμπρου, εφημ. Εποχή.

Ο Άγγελος Μανταδάκης, ήταν από τα στελέχη του Συνασπισμού, που συνίδρυσαν την Ανανεωτική Πτέρυγα. Στην πορεία, μαζί με αρκετούς άλλους και άλλες, αποχώρησαν από την “πτέρυγα” και πήραν μέρος στην πρωτοβουλία Σύνθεση 2010. Στο τελευταίο, μάλιστα, συνέδριο του Συνασπισμού, κατέβασαν για την εκλογή της νέας ΚΠΕ, λίστα, με το όνομα Ενιαίο Ψηφοδέλτιο.

Στο συνέδριο του Συνασπισμού, υπήρξε η αποχώρηση μιας τάσης, που μέχρι και σχετικά πρόσφατα ανήκες και εσύ. Η αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας έχει να κάνει με την κρίση του πολιτικού συστήματος, συνεπώς, ο καθείς στην αφετηρία του; Όλα από την αρχή;
Μια τέτοια κρίση, βαθιά και πολυεπίπεδη, είναι φυσιολογικό να ανακατέψει την τράπουλα. Να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ένα άλλο πολιτικό σκηνικό, που τουλάχιστον αυτή τη στιγμή δεν γνωρίζουμε προς τα πού θα κινηθεί. Πάντα, συνέπειες μιας μεγάλης κρίσης είναι οι ανακατατάξεις, οι βαθιές διεργασίες και οι οποίες δεν αφήνουν άθικτη την αριστερά. Η αποχώρηση των συντρόφων, αλλά και οι διεργασίες εντός του Αριστερού Ρεύματος, επιβεβαιώνουν ότι η κρίση αφορά και την αριστερά. Σε τέτοιες περιόδους εμφανίζονται διάφορες ροπές. Η μία είναι η φυγή προς το άγνωστο και η άλλη είναι η τάση ενσωμάτωσης στο σύστημα. Και οι δύο αυτές λογικές εμφανίστηκαν το τελευταίο διάστημα στο εσωτερικό του Συνασπισμού.

Δεν ήταν προδιαγεγραμμένη η πορεία της Ανανεωτικής Πτέρυγας;
Ήταν μια πορεία που είχε ξεκινήσει εδώ και πάρα πολλούς μήνες. Άλλωστε, δεν ήταν τυχαία και η ρήξη εντός της “πτέρυγας”, που είχε συντελεστεί αρκετό καιρό πριν αποχωρήσουν. Η Α.Π. δημιουργήθηκε το 2007, παραμονές του 5ου συνεδρίου. Απέσπασε το 32% σε επίπεδο μελών της ΚΠΕ. Πολύ γρήγορα, όμως, εμφανίστηκαν οι διαφορές.

Σαν ποιές;
Οι σύντροφοι υποστήριζαν ότι ο Συνασπισμός έχει χάσει τα χαρακτηριστικά του ανανεωτικού αριστερού κόμματος και έχει μεταλλαχθεί σε ένα νεοκομμουνιστικό μόρφωμα και στη συνέχεια σε αριστερίστικο.

Αντάρτες των πόλεων και ποινικοί στην Ιταλία της δεκαετίας του ΄70 ― και οι αναφορές της ελληνικής Σέχτας Επαναστατών στους ιταλικούς ΝΑΡ

Μιλάνο, via De Amicis, 14 Μαΐου 1977. Διαδηλωτής πυροβολεί.

Ο Δημήτρης Δεληολάνης, δημοσιογράφος και συγγραφέας με έδρα τη Ρώμη, αναλύει τις σχέσεις των Ιταλών ανταρτών πόλεων με τους ποινικούς στη δεκαετία του ’70 στην Ιταλία, και τις πιθανές αναφορές της ελληνικής Σέχτας Επαναστατών στην παράδοση των ιταλικών Ενοπλων Επαναστατικών Πυρήνων εκείνης της εποχής.
Το κείμενο γράφτηκε για να δημοσιευτεί στο περιοδικό “Τετράδια”, που θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο. Προδημοσιεύεται στο politicon.gr, κατόπιν παραχώρησης του συγγραφέα.
O τίτλος, οι μεσότιτλοι, οι υπερδεσμοί παραπομπών και η εικονογράφηση είναι του politicon.gr.

Η νεότευκτη τρομοκρατική οργάνωση Σέχτα Επαναστατών επέλεξε να τοποθετήσει ως προμετωπίδα στην προκήρυξη της 24ης Ιουνίου 2009 κάποιους στίχους του Ιταλού τρομοκράτη Σέρτζο Ρομέο. Η επιλογή αυτή έχει και πολιτικό και υφολογικό ενδιαφέρον, καθώς, μαζί με το συνολικό κείμενο της προκήρυξης, επιτρέπει να βγουν κάποια συμπεράσματα για την αντίληψη που κυριαρχεί στους κόλπους της τρομοκρατικής αυτής οργάνωσης για την δυνατότητα να διασυνδεθεί με το χώρο του κοινού ποινικού εγκλήματος.

Τζουζέπε Ρομέο

Ο Τζουζέπε Σέρτζο Ρομέο ήταν ένας νέος Ναπολιτάνος με παραβατική συμπεριφορά και, σχετικά με το νεαρό της ηλικίας του, μακροχρόνια εμπειρία φυλάκισης. Στρατεύτηκε στις αρχές της δεκαετίας του ΄70 στην αριστερή εξωκοινοβουλευτική οργάνωση Lotta Continua (Συνεχής Πάλη) και στα τέλη του 1973 ακολούθησε την επιλογή της Επιτροπής Φυλακών της ίδιας οργάνωσης να εγκαταλείψει τη νόμιμη πολιτική δράση και να προχωρήσει στην ίδρυση των Ένοπλων Προλεταριακών Πυρήνων (ΝΑP, Nuclei Armati Proletari).

Η πρώτη εντύπωση είναι η απορία για τους λόγους που οδήγησαν τον ανώνυμο συντάκτη της προκήρυξης της Σέχτας Επαναστατών να προτιμήσει να αποδώσει φόρο τιμής, ως αγωνιστή σύμβολο της νέας φάσης ένοπλης πάλης στην Ελλάδα, το πρόσωπο του Ρομέο και όχι εκείνο του συντρόφου του Λούκα Μαντίνι. Και όμως: η δραματική ιστορία του Λούκα Μαντίνι όχι μόνον περιέχεται εξ ολοκλήρου στον ίδιο τόμο [σημ. 1] που κατά πάσα πιθανότητα συμβουλεύτηκε ο ανώνυμος συντάκτης της Σέχτας Επαναστατών, όχι μόνον είναι κατά πολύ πιο γνωστή σε οποιονδήποτε γνωρίζει έστω επιδερμικά την ιστορία της ιταλικής τρομοκρατίας, αλλά –επιπρόσθετα― συνδέεται άμεσα με εκείνη του Σέρτζο Ρομέο, καθώς οι δύο αγωνιστές των ΝΑP βρήκαν μαζί το θάνατο στις 29 Οκτωβρίου 1974.

Μνημόνιο ή θάνατος

Γράφει ο Κώστας Βεργόπουλος στην Ελευθεροτυπία της 16.07.2010.

Τέλος Μεταπολίτευσης. Ομως, τι ήταν τελικά αυτή; Φάση κοινωνικών κατακτήσεων σε καθυστερημένη κοινωνία ή μήπως διά δόλου μεθόδευση κατάργησης, ακόμη και όσων από πριν υπήρχαν; Ο,τι δεν κατόρθωσαν κεντρο-αριστερο-δεξιές κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης συνοψίζεται σήμερα στο εσχατολογικό δίλημμα, που μόνο «σοσιαλιστική» κυβέρνηση μπόρεσε να διατυπώσει: «Μνημόνιο ή θάνατος», με έμπρακτη σαφή απάντηση «Θάνατος διά του Μνημονίου».

Το Μνημόνιο, ακόμη και αν δεν υπήρχε, έπρεπε να εφευρεθεί, εφόσον εγκαθιστά την ελληνική κοινωνία στην κόλαση, μεταθέτοντας τις ευθύνες στους «ξένους». Θα πρέπει κάποιος να έχει πολύ εξιδανικεύσει τον σοσιαλισμό για να αποδέχεται ότι ο δρόμος προς αυτόν διέρχεται από τη νεοφιλελεύθερη κόλαση. Αφθονούν σήμερα «ιδεαλιστές» κυλισμένοι στις λάσπες για τα ιδανικά τους. Οι νοσηρές αδυναμίες του απερχόμενου συστήματος κηρύσσονται σήμερα ανεπανόρθωτες και οι θεσμοί κατεδαφίζονται, με τη φαντασιοπληξία ότι νέοι υγιείς θα αναδειχθούν αντί των «παλαιών».

Όταν η κα Νίτσα (Λουλέ) πάει στου κ. Κουβέλη

Διεισδυτική κριτική στο “ύφος” Κουβέλη και στην πολιτική φυσιογνωμία της Δημοκρατικής Αριστεράς, από τον ιστολόγο Ροΐδη (Ροΐδη Εμμονές).

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,

Mε την ευκαιρία της παρθενικής συγκέντρωσης του νέου αριστερού κόμματος που θέλει να σώσει τη χώρα (ή τα μέλη του;), σημειώθηκαν νεκραναστάσεις, έξοδοι από μπαούλα με ναφθαλίνη και λοιπά περίεργα φαινόμενα. Οι κοσμικές πολιτικές στήλες διέκριναν μεταξύ άλλων και τους Νίτσα Λουλέ, Π. Κουναλάκη και Βασίλη Βασιλικό στο ενθουσιώδες ανανεωτικό ακροατήριο της πρώτης συγκέντρωσης (εσωτερικού χώρου) του νέου κόμματος που ήλθε να προστεθεί στα πολυάριθμα κουάρκς της Αριστεράς που στριμώχνονται μέσα στον στενό της πυρήνα. Η πρώτη είχε υποκύψει στη γοητεία της ΝΔ ή έστω της κας Μπακογιάννη, οι άλλοι δυο στου ΠΑΣΟΚ. Ο καθένας με άλλο τρόπο, σε άλλο βαθμό, δεν τους τσουβαλιάζω. Το πρώτο που θέλω να επισημάνω είναι αυτό που ο κ.Κουβέλης θα περιέγραφε στη γλώσσα του και με εκείνη την, ας μου επιτραπεί, επιτηδευμένη φωνή: “Επιτύχαμε να έχουμε ένα ευρύ πολυτασικό ακροατήριο”.

Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ εναντίον Προβόπουλου και Παπακωνσταντίνου για τις επιθέσεις στα ομόλογα

Aπό την εφημ. Αυγή και το sofokleous10.gr:

Οξύτατη επίθεση στον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, Γιώργο Προβόπουλο, αλλά και στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου που τον στηρίζει, εξαπέλυσε χθες η Βάσω Παπανδρέου, ως επικεφαλής ομάδος 15 βουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Αφορμή για την επίθεση είναι τα στοιχεία που έδωσε για τις συναλλαγές των ελληνικών ομολόγων από τον Νοέμβριο του 2009 μέχρι τον Απρίλιο του 2010, περίοδο που είχε αυξήσει από 3 σε 10 μέρες το περιθώριο διαπραγμάτευσης των ομολόγων χωρίς ο πωλητής να τα κατέχει. Οι βουλευτές κατέθεσαν ερώτηση απευθυνόμενη στον υπουργό Οικονομικών και κατηγορούν τον Γ. Προβόπουλο για προσπάθεια να παραπληροφορήσει τη Βουλή, επειδή τους έστειλε στοιχεία για την περίοδο Νοέμβριος – Μάιος αλλοιώνοντας τον μέσο όρο των συναλλαγών που είχαν πραγματοποιηθεί.

Κολλάει η νεκροφάνεια;

Ενδελεχής ανάλυση του εγχειρήματος της Ανανεωτικής Πτέρυγας, νυν Δημοκρατικής Αριστεράς, από ριζοσπαστική σκοπιά. Γράφει ο Νίκος Ράπτης, διευθυντής του ιστότοπου Προοδευτική Πολιτική.

Η αποχώρηση της «ανανεωτικής πτέρυγας» (ΑΠ) από το «συνασπισμό της αριστεράς, των κινημάτων και της οικολογίας» (ΣΥΝ) έβγαλε ξανά στο προσκήνιο έναν ελληνικό πολιτικό αρχαϊσμό: την ανανεωτική αριστερά (σημ.1). Όταν εμφανίστηκε αυτό το προϊόν στην ελληνική πολιτική αγορά, τη δεκαετία του ’70, παρέπεμπε σε πράγματα πολύ συγκεκριμένα και αναγνωρίσιμα διεθνώς: την «κομμουνιστική ανανέωση» (τον ευρωκομμουνισμό, το «δυτικό μαρξισμό») τη «νέα αριστερά», τον «τρίτο δρόμο προς το σοσιαλισμό»…
Συν τω χρόνω και οπωσδήποτε μέχρι να τελειώσει η δεκαετία του ’80, διεθνώς το πολιτικό αυτό ρεύμα «τακτοποιήθηκε», κυρίως στα σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, την άκρα αριστερά, την πολιτική οικολογία… Αυτό όμως μερικώς μόνο συνέβη με την ελληνική ανανεωτική αριστερά: από προγραμματική, πολιτική, οργανωτική άποψη, αυτό το πράγμα εξέπνευσε πράγματι και στην Ελλάδα, κάποια στιγμή μέσα στη δεκαετία του ’80. Σε αντίθεση όμως με τη δύση, εδώ δεν την κήδεψαν, αλλά την κήρυξαν σε νεκροφάνεια. Όπως διαβεβαιώνουν οι ειδήμονες, η ελληνική ανανεωτική αριστερά εξακολουθεί να ονειρεύεται πως είναι ζωντανή.

Η απάτη της δεκαετίας σε ταλιράκια

Πώς παράγεται χρήμα μέσω της δημιουργίας χρέους, δηλαδή πώς φτάσαμε ώς εδώ; Γράφει ο Στάθης Στασινός στο techiechan.com:

Δεν κρύβω πως κλέβω έναν απύθμενο αριθμό ανθρώπων που έχω διαβάσει κατά καιρούς και το χειρότερο είναι πως πολλές φορές δεν θυμάμαι από ποιόν έχω κλέψει τι. Για να ξεπεράσω αυτόν τον προσωπικό σκόπελο, συνήθως λέω πως ό,τι έχω γράψει είναι κλεμμένο και μη μου ζητάτε τα ρέστα σας παρακαλώ. Το παρακάτω κείμενο είναι μια μεταφορά με δικά μου σχόλια (λέμε τώρα) ενός άρθρου, που πολύ θα ήθελα να έχω γράψει. Αλλά επειδή είμαι τεμπέλης, το έκανε ο Charles Hugh Smith για εμένα. Αν το θέλετε αυτούσιο διαβάστε το από το λίνκ που σας έδωσα, γιατί του άλλαξα τα φώτα λίγο.

Προτεκτοράτο του Club Berlin η Ελλάδα

Από το περιοδικό Der Spiegel. Eλληνική δημοσίευση sofokleous10.gr

Έτος 2013: Η Ελλάδα ολοκληρώνει με επιτυχία το σχέδιο σταθεροποίησης, το πρωτογενές έλλειμμα μηδενίζεται και το χρέος βρίσκεται, σύμφωνα με τις ίδιες τις προβλέψεις του σχεδίου σταθεροποίησης, κάπου μεταξύ 140-150% του ΑΕΠ. Η οικονομία έχει βγει από την ύφεση, αλλά δεν έχει «απογειωθεί» για να στηρίξει την εξυπηρέτηση τόσο υψηλού χρέους. Οι αγορές αρνούνται να αναχρηματοδοτήσουν το τεράστιο ελληνικό χρέος. Ποιο είναι το «Σχέδιο Β» της Ευρώπης;

Το σχέδιο που άφησε να διαρρεύσει η κυβέρνηση του Βερολίνου στο “Spiegel” και δημοσιεύθηκε στη χθεσινή έκδοση του έγκυρου γερμανικού περιοδικού δίνει τη λύση που θα ήθελε να επιβάλει η γερμανική κυβέρνηση: ελεγχόμενη χρεοκοπία! Ελεγχόμενη χρεοκοπία, συνδυαζόμενη με ανεξέλεγκτη εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας σε ένα νέο κλαμπ πιστωτών, μετά τα κλαμπ του Λονδίνου και του Παρισιού, το «Κλαμπ του Βερολίνου», που προς το παρόν οι Γερμανοί δεν έχουν αποφασίσει αν θέλουν να απαρτίζεται μόνο από χώρες της Ευρωζώνης, ή αν θα περιλάβει χώρες από το G20.

Πολ Κρούγκμαν: Η Ελλάδα και ο Νότος ίσως φύγουν από το ευρώ

Από την Ελευθεροτυπία. Γράφει ο Μωυσής Λίτσης.

Σε τηλεφωνική του συνέντευξη που δημοσιεύθηκε στο φύλλο της προηγούμενης Παρασκευής της ιταλικής οικονομικής εφημερίδας Il Sole 24 Ore», ο νομπελίστας Αμερικανός οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν υποστηρίζει ότι η Ελλάδα αλλά και άλλες χώρες ίσως εξαναγκαστούν να εγκαταλείψουν το ευρώ.

«Δεν θα μου προκαλούσε έκπληξη αν μία ή δύο χώρες εξαναγκάζονταν να το εγκαταλείψουν», τονίζει ο γνωστός οικονομολόγος, απαντώντας στο ερώτημα αν πρόκειται για κρίση του ευρώ ή για μία κρίση χρέους που αφορά ορισμένες χώρες όπως η Ελλάδα και η Ισπανία. «Δεν πιστεύω ότι το ευρώ είναι καταδικασμένο να αποτύχει», επισημαίνει ο Κρούγκμαν, ο οποίος θεωρεί ότι η Ελλάδα θα υποστεί αποπληθωριστικές πιέσεις τα επόμενα 5 χρόνια, καθώς οι τιμές και οι μισθοί είναι ιδιαιτέρως υψηλοί σε σχέση με την υπόλοιπη ευρωζώνη και είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί λύση με τέτοιο επίπεδο χρέους.

Σχολεία παραγωγής άεργων και δούλων

Γράφει ο Νίκος Γ. Ξυδάκης, από το vlemma.gr.

[…] Περισσότεροι φόροι, μικρότεροι μισθοί, λιγότερες συντάξεις, δυσκολότερη εργασία, μεγαλύτερη επισφάλεια. Τι θα γίνει όμως με το σχολείο, τη μάθηση, την παιδεία; Είναι ήδη στο ελάχιστο και στο χείριστο.

Η Ελλάδα χρειάζεται απεγνωσμένα σχέδιο, δομή, χρειάζεται απεγνωσμένα όραμα. Το σχολείο, από την πρώτη βαθμίδα έως την τελευταία, είναι το προνομιακό πεδίο που θα σπείρουμε το όραμα της νέας Ελλάδας μετά την καταστροφή ― όπως έγινε μετά τις καταστροφές στο Μεσοπόλεμο, από φωτισμένους ηγέτες και εκπαιδευτικούς, όπως έγινε ακόμη και τη δεκαετία του ‘60. Αυτή η πρόκληση όμως φαίνεται ότι υπερβαίνει τις πνευματικές και ψυχικές δυνατότητες του παρόντος πολιτικού προσωπικού.

James Galbraith: Με ποια Ευρώπη θα τσακίσουμε τις χρηματαγορές;

O επιφανής οικονομολόγος James K. Galbraith, σύμβουλος του Γ. Παπανδρέου κατά τις επαφές του με το ΔΝΤ, τον Ιανουάριο 2010, περιγράφει το ευρωπαϊκό αδιέξοδο και προτείνει λύσεις εξόδου από την κρίση.

Ο Γ. Παπανδρέου προφανώς δεν εισάκουσε τις συμβουλές του Galbraith, όπως και του Stieglitz. Ωστόσο παραμένει μεγάλη η αξία της μαρτυρίας του φιλελεύθερου, αλλά όχι και αριστεριστή, Galbraith, και η αξία των σχεδόν ριζοσπαστικών προτάσεών του για τιθάσευση των αγορών από τα κράτη.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημ. Le Monde Diplomatique, 06.06.2010, και ελλην. μετάφρασή του στην Ελευθεροτυπία.

[…] Η Ευρώπη κατέβαλε τεράστιες προσπάθειες για τη δημιουργία μιας «ενιαίας αγοράς», χωρίς ωστόσο να εξασφαλίσει στον εαυτό της τα μέσα για να την ελέγξει. Επιπλέον, αποφάσισε ότι η ΕΚΤ δεν θα τροφοδοτούσε το σύστημα με επιπλέον ποσότητες χρήματος που θα δημιουργούσε. Με αυτόν τον τρόπο δημιούργησε αγορές ισχυρότερες από τα κράτη και κράτη καταχρεωμένα, τα οποία παραπαίουν στο χείλος της χρεοκοπίας. […]

[…] Μια επιθετική ρύθμιση θα μπορούσε να συνίσταται στην απαγόρευση σε κάθε ευρωπαϊκή χρηματοοικονομική οντότητα να κερδοσκοπεί πάνω στο κρατικό χρέος των χωρών μελών της Ενωσης χρησιμοποιώντας τα CDS, αναγκάζοντας τους πιο μανιώδεις κερδοσκόπους να εξοριστούν σε φορολογικούς παραδείσους. Οσο για τις τράπεζες που θα χρεοκοπούσαν εξαιτίας των -ακάλυπτων ή καλυμμένων- στοιχημάτων τους, θα μπορούσαν να επιταχθούν και να εθνικοποιηθούν. Θα μπορούσε δε να θεσπιστεί ένας ευρωπαϊκός φόρος επί των υπεραξιών υπό την αιγίδα των εθνικών κυβερνήσεων. Θα έπρεπε επίσης να καθιερωθεί και ένας φόρος επί των χρηματοοικονομικών συναλλαγών(σημ. 2) -όσο κι αν δεν αποτελεί πανάκεια, η καθιέρωσή του έχει καθυστερήσει εντυπωσιακά. Κι αν χρειαστεί, ας ξανακάνει την εμφάνισή του ο έλεγχος της ροής των κεφαλαίων για να σταματήσει η μετάδοση του κερδοσκοπικού χρηματοοικονομικού πυρετού: αυτή η προοπτική δεν πρέπει να μας ενοχλεί καθόλου. Τα κράτη δεν έχουν την πολυτέλεια να χάσουν τη μάχη ενάντια στις χρηματαγορές. Από τη νίκη τους εξαρτάται η επιβίωση ενός στοιχειωδώς πολιτισμένου συστήματος. […]

Περί ολοκληρωτισμού

Η κοινοτοπία του κακού. Ο ολοκληρωτισμός ως υπακοή στη μία αλήθεια. Φωτ.: Ο Αϊχμαν στην Ιερουσαλήμ.

Ο Αντώνης Μπαλασόπουλος του Radical Desire περιγράφει οξεδερκώς τον αναδυόμενο άτυπο ολοκληρωτισμό, που δεν μοιάζει καθόλου με τους ολοκληρωτισμούς του 20ού αιώνα.
Συμπληρωματικά, ας διαβαστεί και αυτό, περί μαζικής άρνησης.

Ο σημερινός ολοκληρωτισμός ―ένας ολοκληρωτισμός εννοιακά πολύ πιο ακραιφνής από αυτόν που προηγήθηκε― δεν θα οδηγήσει ποτέ στην ομοιομορφία και δεν έχει την παραμικρή ανάγκη της αισθητικής εξιδανίκευσης του κράτους ως φορέα καταστολής. Οι ιδεολογικές του κατασκευές είναι το αντίθετο από μνημειώδεις ή θεατρικές (τεράστιες συγκεντρώσεις, εμβλήματα, παρελάσεις, κλπ): του αρκεί η μίνιμαλ, ελάχιστη υπενθύμιση ότι “στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα”, ένας από τους ευφυέστερους τρόπους του να πεις ότι ο εννοιακός χάρτης της σημερινής, ασταμάτητα εκφυλιζόμενης δημοκρατίας, δεν περιλαμβάνει κανένα δρόμο διαφυγής, καμμία εντοπίσιμη στο χώρο αρχή καταναγκασμού και καταστολής, και κανένα τείχος του οποίου η κατάρρευση να υπόσχεται ελευθερία.

Και το ερώτημα αναδύεται, αμείλικτο: Αν όλοι γνωρίζουμε ότι το πέρασμα από τον υπαρκτό σοσιαλισμό στον φιλελευθερισμό υπήρξε ανέλπιστα αναίμακτο, είναι δυνατόν να πιστέψουμε ότι θα υπάρξουν ποτέ συνθήκες που θα εξαναγκάσουν τον παγκόσμιο καπιταλισμό στην εθελοντική αυτοκτονία, την εθελοντική παραίτηση από την πολιτική εξουσία; Μήπως το μεγάλο άρρητο στη σκέψη μας είναι ότι η μετάβαση από τον καπιταλισμό σε κάτι άλλο από τον ίδιο είναι αδιανόητη με οποιονδήποτε τρόπο παρά ως απίστευτα αιματηρή, χαώδης και καθολικά επίπονη διαδικασία; Και μήπως είναι η συναίσθηση αυτού ακριβώς του γεγονότος ―και πολύ λιγότερο η πανθομολογούμενη έλλειψη εμπιστοσύνης στις όποιες εναλλακτικές βλέψεις της Αριστεράς― που αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο για την πολιτική σκέψη αυτή τη στιγμή;

Μαζική άρνηση, ενοχή, απάθεια: O ελληνικός λαός ενώπιον της κατεδάφισης των δικαιωμάτων του

Mια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ερμηνεία της παρούσας αδράνειας και παγωνιάς του ελληνικού λαού, επιχειρεί ο Γιάννης Χριστόπουλος, σε ένα σύντομο μα περιεκτικό σχόλιό του στον ιστότοπο antinews.gr, στις 08.07.2010, απ’ όπου το αλιεύσαμε και το αναδημοσιεύουμε, προσθέτοντας μερικά χρήσιμα λινκ για περαιτέρω διερεύνηση της έννοιας της Μαζικής Αρνησης. Συμπληρωματικά, ας διαβαστεί η ανάλυση του Radical Desire περί νέου ολοκληρωτισμού.

Η σημερινή μάλλον χαλαρή και αραιή διαδήλωση κατά του νομοσχεδίου ενταφιασμού των δικαιωμάτων ενός λαού, πρέπει να μας βάλει σε πιο σύνθετες σκέψεις. Έχω την αίσθηση ότι ο λαός μας βρίσκεται υπό την επήρεια ενός ασυνείδητου ψυχολογικού μηχανισμού άμυνας που ονομάζεται άρνηση (denial).

Πρόκειται, κατά την άποψή μου, για την περίπτωση της μαζικής/ομαδικής άρνησης (mass denial), που αρχίζει όταν η έκταση και η φύση του προβλήματος είναι τόσο πρωτοφανής (π.χ. ξαφνική κατάργηση των ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων) που ο λαός δεν διαθέτει τους απαραίτητους κοινωνικο-πολιτισμικούς μηχανισμούς αποδοχής του προβλήματος και εισέρχεται στην φάση της άρνησης του ίδιου του προβλήματος!

Το επόμενο στάδιο είναι η μη ανάληψη της ευθύνης για δράση/αντίδραση. Είναι το φαινόμενο του “παθητικού θεατή” (passive bystander). Κατεδαφίζουν τα πάντα, όλες τις σταθερές της ζωής μας, αλλά εμείς νιώθουμε ανήμποροι να αντιδράσουμε και αναμένουμε να αντιδράσει κάποιος άλλος γιατί η ατομική μας ευθύνη έχει “καταβροχθισθεί” από την συλλογική ευθύνη της κοινωνίας, η οποία όμως δεν αντιδρά.

Εν καιρώ πολέμου ή κατάργησης της δημοκρατίας, παρατηρείται το φαινόμενο της απόλυτης παράλυσης ολόκληρων κοινωνιών, λόγω αυτών των ψυχολογικών μηχανισμών. Η ομαδική άρνηση έχει πολλές μορφές, π.χ. μπορεί να αρνούμαστε την ίδια την ύπαρξη του προβλήματος (έντονο ας πούμε denial) ή υποβαθμίζουμε το πρόβλημα σε κατώτερο επίπεδο από το πραγματικό (minimization).

Επίσης, συχνά υπάρχει συσχέτιση με την ενοχή που νιώθει μια κοινωνία για το ίδιο το πρόβλημα. Όσο μεγαλύτερες ενοχές νιώθουμε για το πρόβλημα, τόσο πιο έντονα το αρνούμαστε! Έχει επίσης ιστορικά αποδειχθεί ότι όσο περισσότερο κατακλυζόμαστε από πληροφορίες για το πρόβλημα, τόσο εντονότερα το αρνούμαστε!

Αυτός ο πανίσχυρος εσωτερικός μηχανισμός άρνησης της πραγματικότητας (που εντείνεται, όπως προανέφερα, από το αίσθημα ενοχής και την υπερπληροφόρηση), θα καταρρεύσει και θα υπάρξει έντονη μαζική ανάληψη ευθύνης και δράσης,

1) όταν υπάρξει έντονη κοινωνική δράση από κάποια μέλη της κοινωνίας που θα συμπαρασύρουν την πλειοψηφία των “παθητικών θεατών”,

2) όταν η κοινωνία “φορτιστεί” συναισθηματικά από την αντίδραση κάποιων μελών της με την προϋπόθεση ότι η κοινωνία αποδέχεται την ειλικρίνεια και αξιοπιστία των μελών αυτών και

3) όταν το πρόβλημα αποκτήσει δραματικές διαστάσεις που αγγίζουν την ίδια την επιβίωση της κοινωνίας.

Το ομαδικό ψυχολογικό φαινόμενο της μαζικής άρνησης της πραγματικότητας (mass denial) παρατηρείται και σε περιπτώσεις θηριώδους προσβολής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως π.χ. στην περίπτωση του ολοκαυτώματος των Εβραίων αλλά και στην περίπτωση της βαριάς παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Παλαιστινίων από τους Ισραηλινούς!!! Έτσι εξηγούνται πολλά πράγματα που prima facie φαίνονται ακατανόητα!

Όποιος είναι πραγματικά ειδικός στην ψυχολογία της μάζας και στο φαινόμενο του mass denial, ας συμβάλλει περισσότερο σ’ αυτήν την σκέψη.

Xρησιμοποίησα το παράδειγμα της άρνησης των κλιματικών αλλαγών (climate change denial) και την ανάλυση του [Stanley] Cohen. ( http://www.ecoglobe.ch/motivation/e/clim2922.htm )

APPENDIX by Politicon.gr

• Ποιος είναι ο Stanley Cohen.
• Για το υπό συζήτησιν βιβλίο του States of Denial: Knowing About Atrocities and Suffering. Cambridge: Polity. 2001. Κριτική στον Guardian, Κριτική στο blog Human-Nonhuman.

Προσεχώς από μια ζωή που έγινε ξένη

Tης Mαρίας Kατσουνάκη, από την Καθημερινή.

«Σα να βλέπω τρέιλερ από τη ζωή των άλλων. Είμαι, είμαστε, όλοι μουδιασμένοι». Η 40χρονη πτυχιούχος, άνεργη εδώ και ένα χρόνο, καπνίζει (όσο μπορεί λιγότερο), προσπαθεί να επινοήσει χαριτωμένες και ευφάνταστες ενδυματολογικές λύσεις (ανακυκλώνοντας παλιά ρούχα – έχει σταματήσει οποιαδήποτε αγορά), μετράει τις εξόδους της, διαβάζει καθημερινά τις «μικρές αγγελίες», συνειδητοποιεί ότι το εργασιακό της μέλλον προοιωνίζεται τρίμηνες και τετράμηνες συμβάσεις, ανά διαστήματα, στην καλύτερη περίπτωση.

Μιλάει με μεγάλες παύσεις, αντιλαμβάνεται ότι η προοπτική της οικογένειας (την ενδιέφερε ή όχι) εξαιρείται από τις επιλογές της, επαναλαμβάνει σα να μονολογεί: «Aισθάνομαι σα να βλέπω τα προσεχώς». Eίναι νέα, όμορφη, με μια κοριτσίστικη αύρα πάνω της και ανήκει στη γενιά «που της ήρθαν όλα βολικά, που δεν χρειάστηκε να διεκδικήσει, να αγωνιστεί για κάτι».

Κερματισμένο τοπίο

Γράφει ο Νίκος Γ. Ξυδάκης (vlemma.gr)

Με συμβατική αφετηρία την ψήφιση του Μνημονίου, την 5η Μαΐου, το πολιτικό τοπίο μετασχηματίζεται με ταχείς ρυθμούς. Φυσικό: η κοινωνία, ευρισκόμενη υπό οικονομική αναστάτωση, με το μέλλον δυσοίωνο, αναζητεί νέες πολιτικές εκφράσεις, εφόσον κρίνει ότι οι υπάρχοντες σχηματισμοί αποδείχθηκαν ανίκανοι να αποτρέψουν την κρίση. Από την άλλη, υπό το βάρος της κρίσης και της γενικευμένης λαϊκής καχυποψίας, μέλη του πολιτικού προσωπικού αυτονομούνται προσπαθώντας να καλύψουν κενά στο πολιτικό φάσμα, να λάβουν ευνοϊκές θέσεις εν όψει ανακατατάξεων.