Η αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας είχε προετοιμαστεί από καιρό

Συνέντευξη του Αγγελου Μανταδάκη στον Πάνο Λάμπρου, εφημ. Εποχή.

Ο Άγγελος Μανταδάκης, ήταν από τα στελέχη του Συνασπισμού, που συνίδρυσαν την Ανανεωτική Πτέρυγα. Στην πορεία, μαζί με αρκετούς άλλους και άλλες, αποχώρησαν από την “πτέρυγα” και πήραν μέρος στην πρωτοβουλία Σύνθεση 2010. Στο τελευταίο, μάλιστα, συνέδριο του Συνασπισμού, κατέβασαν για την εκλογή της νέας ΚΠΕ, λίστα, με το όνομα Ενιαίο Ψηφοδέλτιο.

Στο συνέδριο του Συνασπισμού, υπήρξε η αποχώρηση μιας τάσης, που μέχρι και σχετικά πρόσφατα ανήκες και εσύ. Η αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας έχει να κάνει με την κρίση του πολιτικού συστήματος, συνεπώς, ο καθείς στην αφετηρία του; Όλα από την αρχή;
Μια τέτοια κρίση, βαθιά και πολυεπίπεδη, είναι φυσιολογικό να ανακατέψει την τράπουλα. Να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ένα άλλο πολιτικό σκηνικό, που τουλάχιστον αυτή τη στιγμή δεν γνωρίζουμε προς τα πού θα κινηθεί. Πάντα, συνέπειες μιας μεγάλης κρίσης είναι οι ανακατατάξεις, οι βαθιές διεργασίες και οι οποίες δεν αφήνουν άθικτη την αριστερά. Η αποχώρηση των συντρόφων, αλλά και οι διεργασίες εντός του Αριστερού Ρεύματος, επιβεβαιώνουν ότι η κρίση αφορά και την αριστερά. Σε τέτοιες περιόδους εμφανίζονται διάφορες ροπές. Η μία είναι η φυγή προς το άγνωστο και η άλλη είναι η τάση ενσωμάτωσης στο σύστημα. Και οι δύο αυτές λογικές εμφανίστηκαν το τελευταίο διάστημα στο εσωτερικό του Συνασπισμού.

Δεν ήταν προδιαγεγραμμένη η πορεία της Ανανεωτικής Πτέρυγας;
Ήταν μια πορεία που είχε ξεκινήσει εδώ και πάρα πολλούς μήνες. Άλλωστε, δεν ήταν τυχαία και η ρήξη εντός της “πτέρυγας”, που είχε συντελεστεί αρκετό καιρό πριν αποχωρήσουν. Η Α.Π. δημιουργήθηκε το 2007, παραμονές του 5ου συνεδρίου. Απέσπασε το 32% σε επίπεδο μελών της ΚΠΕ. Πολύ γρήγορα, όμως, εμφανίστηκαν οι διαφορές.

Σαν ποιές;
Οι σύντροφοι υποστήριζαν ότι ο Συνασπισμός έχει χάσει τα χαρακτηριστικά του ανανεωτικού αριστερού κόμματος και έχει μεταλλαχθεί σε ένα νεοκομμουνιστικό μόρφωμα και στη συνέχεια σε αριστερίστικο.

Όταν η κα Νίτσα (Λουλέ) πάει στου κ. Κουβέλη

Διεισδυτική κριτική στο “ύφος” Κουβέλη και στην πολιτική φυσιογνωμία της Δημοκρατικής Αριστεράς, από τον ιστολόγο Ροΐδη (Ροΐδη Εμμονές).

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,

Mε την ευκαιρία της παρθενικής συγκέντρωσης του νέου αριστερού κόμματος που θέλει να σώσει τη χώρα (ή τα μέλη του;), σημειώθηκαν νεκραναστάσεις, έξοδοι από μπαούλα με ναφθαλίνη και λοιπά περίεργα φαινόμενα. Οι κοσμικές πολιτικές στήλες διέκριναν μεταξύ άλλων και τους Νίτσα Λουλέ, Π. Κουναλάκη και Βασίλη Βασιλικό στο ενθουσιώδες ανανεωτικό ακροατήριο της πρώτης συγκέντρωσης (εσωτερικού χώρου) του νέου κόμματος που ήλθε να προστεθεί στα πολυάριθμα κουάρκς της Αριστεράς που στριμώχνονται μέσα στον στενό της πυρήνα. Η πρώτη είχε υποκύψει στη γοητεία της ΝΔ ή έστω της κας Μπακογιάννη, οι άλλοι δυο στου ΠΑΣΟΚ. Ο καθένας με άλλο τρόπο, σε άλλο βαθμό, δεν τους τσουβαλιάζω. Το πρώτο που θέλω να επισημάνω είναι αυτό που ο κ.Κουβέλης θα περιέγραφε στη γλώσσα του και με εκείνη την, ας μου επιτραπεί, επιτηδευμένη φωνή: “Επιτύχαμε να έχουμε ένα ευρύ πολυτασικό ακροατήριο”.

Κολλάει η νεκροφάνεια;

Ενδελεχής ανάλυση του εγχειρήματος της Ανανεωτικής Πτέρυγας, νυν Δημοκρατικής Αριστεράς, από ριζοσπαστική σκοπιά. Γράφει ο Νίκος Ράπτης, διευθυντής του ιστότοπου Προοδευτική Πολιτική.

Η αποχώρηση της «ανανεωτικής πτέρυγας» (ΑΠ) από το «συνασπισμό της αριστεράς, των κινημάτων και της οικολογίας» (ΣΥΝ) έβγαλε ξανά στο προσκήνιο έναν ελληνικό πολιτικό αρχαϊσμό: την ανανεωτική αριστερά (σημ.1). Όταν εμφανίστηκε αυτό το προϊόν στην ελληνική πολιτική αγορά, τη δεκαετία του ’70, παρέπεμπε σε πράγματα πολύ συγκεκριμένα και αναγνωρίσιμα διεθνώς: την «κομμουνιστική ανανέωση» (τον ευρωκομμουνισμό, το «δυτικό μαρξισμό») τη «νέα αριστερά», τον «τρίτο δρόμο προς το σοσιαλισμό»…
Συν τω χρόνω και οπωσδήποτε μέχρι να τελειώσει η δεκαετία του ’80, διεθνώς το πολιτικό αυτό ρεύμα «τακτοποιήθηκε», κυρίως στα σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, την άκρα αριστερά, την πολιτική οικολογία… Αυτό όμως μερικώς μόνο συνέβη με την ελληνική ανανεωτική αριστερά: από προγραμματική, πολιτική, οργανωτική άποψη, αυτό το πράγμα εξέπνευσε πράγματι και στην Ελλάδα, κάποια στιγμή μέσα στη δεκαετία του ’80. Σε αντίθεση όμως με τη δύση, εδώ δεν την κήδεψαν, αλλά την κήρυξαν σε νεκροφάνεια. Όπως διαβεβαιώνουν οι ειδήμονες, η ελληνική ανανεωτική αριστερά εξακολουθεί να ονειρεύεται πως είναι ζωντανή.

Ο αναμνηστικός ευρωκομμουνισμός δεν βοηθάει ιδιαίτερα

O Ανδρέας Πανταζόπουλος αναλύει την πολιτική προοπτική της Ανανεωτικής Πτέρυγας, μετά την απόσπασή της από τον Συνασπισμό. Δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία.

Η απειλή εξόδου της Ανανεωτικής Πτέρυγας από τον Συνασπισμό, όπως αυτή καταγράφηκε στο συνέδριο του κόμματος την περασμένη εβδομάδα, πραγματικά σημαίνει ένα ορισμένο τέλος εποχής για τον συγκεκριμένο χώρο της «ανανεωτικής Αριστεράς».

Η «υπαρκτή Ευρώπη» και ο Συνασπισμός

Ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου, στην Καθημερινή, αναλύει την αποσκίρτηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας από τον Συνασπισμό.

Οι εξελίξεις στον Συνασπισμό έρχονται να προστεθούν στα πρόδρομα φαινόμενα των μεγάλων σεισμικών δονήσεων που θα προκαλέσει σε όλο το πολιτικό φάσμα η οξύτατη οικονομική κρίση. Αν και αυτά τα φαινόμενα μέχρι τώρα φαίνεται να πλήττουν κυρίως την αντιπολίτευση, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι απειλούν, με ακόμη μεγαλύτερη ένταση, το κυβερνών ΠΑΣΟΚ. Σ’ αυτό το φόντο, η Αριστερά θα βρεθεί αντιμέτωπη με ιστορικών διαστάσεων προκλήσεις – αν βέβαια αποδείξει ότι είναι ικανή για κάτι καλύτερο από το να διασπά διαρκώς τις δυνάμεις της και να ενώνει, όταν ενώνει, μόνο τις αδυναμίες της.