Γιατί τιμωρείται η Ελλάδα

Ο Αμερικανός αναλυτής Mark Weisbrot εξηγεί γιατί οι αγορές θέλουν “αίμα” στην Ελλάδα. Λ.χ. γιατί τα spreads των κρατικών ομολόγων της Ταϋλάνδης, που σπαράσσεται από εμφύλιο πόλεμο είναι χαμηλά, ενώ τα ελληνικά ομόλογα έχουν τεθεί εκτός αγορών, χαρακτηρισμένα σαν junk bonds – σκουπίδια.

Οι αγορές μπορεί να είναι ανορθολογικές, όπως είχε υπογραμμίσει ο Κέυνς, και η κρίση της Ελλάδας/ευρωζώνης αποτελεί ένα κλασικό παράδειγμα. Για μήνες «οι αγορές» απαιτούσαν περισσότερο αίμα από την Ελλάδα, όπως συνεχώς και αβασάνιστα ανέφερε ο οικονομικός Τύπος: περισσότερη δέσμευση στη μείωση δαπανών, αύξηση φόρων και «προκυκλικές» πολιτικές τις οποίες επίσης απαιτούσαν οι κάτοχοι ομολόγων, οι αρχές της ΕΕ και το ΔΝΤ. Όπως έχω ήδη επισημάνει, όλα αυτά σπρώχνουν την Ελλάδα βαθύτερα στην ύφεση και δεν κάνουν καθόλου πιθανόν ότι θα μπορέσει να αποπληρώσει πλήρως το χρέος της. Το ίδιο ισχύει, σε διαφορετικό βαθμό, και για τις άλλες αδύναμες χώρες της ευρωζώνης: Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ιταλία και Ισπανία.

Επομένως γιατί τα κάνουν όλα αυτά; Μου έχουν απευθύνει αυτό το ερώτημα πολλές φορές και βέβαια δεν μπορώ να μιλήσω για τις αρχές της ΕΕ ή το ΔΝΤ, το οποίο στην προκειμένη περίπτωση υπάγεται στην πρώτη. Η πιθανότερη εξήγηση είναι αυτή που δόθηκε πριν από μια δεκαετία από τον Τζωρτζ Σόρος για να ερμηνεύσει τέτοιου είδους στάσεις κατά τη διάρκεια της κρίσης της Αργεντινής: τιμωρία. Οι Έλληνες (και οι υπόλοιποι) πρέπει να πληρώσουν για τις «σπατάλες» των κυβερνήσεων τους, έτσι ώστε να αποτραπούν οι υπόλοιποι να συσσωρεύσουν ένα χρέος που δεν μπορεί να πληρωθεί. Οι «αγορές» και οι αρχές που ακολουθούν τις εντολές τους δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την αδικία που συνιστά η τιμωρία όλου του πληθυσμού για αποφάσεις που πάρθηκαν από λίγους. Ενδιαφέρονται αν χειροτερεύουν την οικονομία και μειώνουν την πιθανότητα να πάρουν πίσω τα χρήματά τους οι κάτοχοι ομολόγων; Ή αν αποδυναμώνουν ολόκληρη την οικονομία της ευρωζώνης; Ή χειρότερα, διογκώνοντας τον «συστημικό κίνδυνο», όπως παρατηρούμε στην τρελή πορεία των χρηματιστηρίων σε παγκόσμια κλίμακα;

Σε σχέση με το τελευταίο, ήταν προφανώς η αντιστροφή της θέσης της ΕΚΤ με τη δημιουργία του μηχανισμού (με περισσότερο από 1 τρισ. δολάρια) αυτή που ηρέμησε τις αγορές. Σύμφωνα με το Bloomberg, η ΕΚΤ ανακοίνωσε ότι θα παρέμβει στις αγορές κρατικών και ιδιωτικών ομολόγων «για να διασφαλίσει βάθος και ρευστότητα σε αυτά τα τμήματα της αγοράς που είναι δυσλειτουργικά» και οι κεντρικές τράπεζες της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Γαλλίας άρχισαν σήμερα (10/5/2010) να αγοράζουν κρατικά ομόλογα. Επίσης η ΕΚΤ ξανάρχισε μια γραμμή ανταλλαγής δολαρίων με τη Fed. Ήταν η αρχική άρνηση της ΕΚΤ να υιοθετήσει τα προηγούμενα, αυτή που ξεκίνησε τον πανικό στις παγκόσμιες αγορές, ανεβάζοντας τα επιτόκια των διατραπεζικών και άλλων δανείων στην Ευρώπη. Είναι δύσκολο κάποιος να κατανοήσει την προθυμία της ΕΚΤ να παίξει αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι, παρά μόνο για ιδεολογικούς λόγους. Ο προβλεπόμενος πληθωρισμός για την ευρωζώνη υπολογίζεται για φέτος στο 1% και στο 1,5% τον επόμενο χρόνο. Φοβούνται πραγματικά ότι αυτές οι παρεμβάσεις για τη διασφάλιση ρευστότητας θα αυξήσουν τόσο πολύ τον πληθωρισμό στην ευρωζώνη;

Πηγή: Μonthly Review

Greece still has a choice

O καθηγητής George Irvin προκρίνει μια αναδιάρθρωση χρέους τύπου Αργεντινής, έναντι του Προγράμματος Στήριξης από IMF και Ε.Ε. Γράφει στον Guardian:

Some weeks ago, I had a private exchange about this scenario with Mark Weisbrot of the Centre for Economic Policy Research in Washington. He favoured Argentinian-style default; I did not. But given Angela Merkel’s politically motivated foot-dragging, the failure of the European Central Bank to deal with the problem at an earlier stage and the strongly pro-cyclical nature of the cuts required, I am having second thoughts. […]

Most important, we have not begun to question seriously whether placating the financial markets by means of such cuts is unavoidable. Perhaps it’s time to start thinking the unthinkable: namely, that financial markets should be our servants, not our masters.