Έρικ Χομπσμπάουμ: Η παγκόσμια αταξία στις αρχές του 21ου αιώνα

Συνέντευξη του Έρικ Χομπσμπάουμ, μεταφρασμένη από τους Στρατή Μπουλαλάκη και Κώστα Σπαθαράκη,
Ενθέματα – Η Αυγή

Ο μεγάλος μαρξιστής ιστορικός μιλάει για τις ανατροπές στην παγκόσμια τάξη, τις αλλαγές στον κόσμο της εργασίας, τους νέους ταξικούς διαχωρισμούς, την Κρίση του 1929 και τη σημερινή, το έθνος-κράτος, τις «ανθρωπιστικές» επεμβάσεις και τα υπερεθνικά μορφώματα

* Το βιβλίο σας Εποχή των άκρων τελειώνει το 1991 με ένα πανόραμα των σαρωτικών αλλαγών σε όλο τον πλανήτη — την κατάρρευση των ελπίδων της Χρυσής Εποχής για παγκόσμια κοινωνική πρόοδο. Ποιες θεωρείτε ότι είναι οι σημαντικότερες εξελίξεις στην παγκόσμια ιστορία από τότε;

Διακρίνω πέντε βασικές αλλαγές. Πρώτον, τη μετατόπιση του οικονομικού κέντρου του πλανήτη από τον Βόρειο Ατλαντικό προς τη Νοτιοανατολική Ασία. Αυτή η διαδικασία ξεκίνησε στην Ιαπωνία τις δεκαετίες του 1970 και 1980, αλλά η άνοδος της Κίνας, από τη δεκαετία του 1990 και μετά, είναι αυτή που κάνει τη διαφορά. Δεύτερον, ασφαλώς, την παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού, την οποία είχαμε προβλέψει, χρειάστηκε όμως πολύ καιρό για να εκδηλωθεί. Τρίτον, την παταγώδης αποτυχία της προσπάθειας των ΗΠΑ να κατακτήσουν τον ρόλο της μοναδικής ηγέτιδας δύναμης μετά το 2001 — η αποτυχία είναι ολοφάνερη. Τέταρτον, την ανάδυση μιας νέας ομάδας αναπτυσσόμενων χωρών –«των brics» (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα)– ως πολιτικής οντότητας, που δεν είχε συντελεστεί όταν έγραφα την Εποχή των άκρων. Και, πέμπτον, την αποσάθρωση και συστηματική αποδυνάμωση της εξουσίας των κρατών: της εξουσίας των εθνικών κρατών στις επικράτειές τους, αλλά και, σε μεγάλες περιοχές του πλανήτη, κάθε είδους αποτελεσματικής κρατικής εξουσίας. Είναι κάτι που ίσως ήταν προβλέψιμο, αλλά συνέβη με ταχύτητα που δεν την περίμενα ποτέ.

Η «Αριστερά», πέρα από την αριστερά.

Αυτή η απελευθερωτική στιγμή για την κοινωνία που κρύβεται ως υπόσχεση μέσα στις αιωνόβιες πολικό-ιδεολογικές αναλύσεις του συστήματος ή ως βίωμα στο σάστισμα που σε πλημμυρίζει τις λίγες στιγμές που οι μάζες στο δρόμο περνούν στο προσκήνιο συγκροτημένα είναι σήμερα έντονα απούσα. Είναι πια κοινός τόπος ότι ο καιρός που ο προορισμός προς τον «καλύτερο κόσμο» ήταν συγκεκριμένη έννοια υπό την ευθύνη μιας πεφωτισμένης καθοδήγησης έχει παρέλθει οριστικά. Αυτό όμως δεν εξηγεί από μόνο του γιατί όποτε σήμερα η Αριστερά επιχειρεί να δείξει με βεβαιότητα προς τα κάπου δεν αποφεύγει τις σουρεαλιστικές ακροβασίες, που γίνονται αναγκαίες ώστε να χωρέσει μέσα στον στενό κώδικα της έννοιες πιο σύγχρονες και από αυτή την ίδια.
(Του Αποστόλη Φωτιάδη. Ολο το κείμενο στο blog: The short story made long)

Ελληνικές εθνικές μυθολογίες και τα αιματηρά γεγονότα με το Στόλο της Ελευθερίας

Από το blog: aformi.wordpress.com
Η δολοφονική επίθεση στο Στόλο της Ελευθερίας προσέθεσε άλλο ένα έγκλημα στην αιματηρή ιστορία του σιωνισμού. Ωστόσο, είναι προφανές, ότι σ’ αυτήν την ιστορία υπάρχουν θέματα ιδιαίτερου ελληνικού ενδιαφέροντος.
Στο άρθρο που ακολουθεί θα ισχυριστώ ότι μια παράπλευρη, αλλά πολύ σημαντική, συνέπεια αυτής της εγκληματικής ενέργειας ήταν το βαρύτατο πλήγμα που αυτή επέφερε στις μυθοπλασίες που προπαγανδιστικά καλλιεργούνται στην ελληνική κοινωνία. Αστικές, «εθνικές» μυθοπλασίες που, δυστυχώς, και η Αριστερά έχει συμβάλλει τα μέγιστα ώστε αυτές να διασπαρθούν στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό.

(Όλο το κείμενο εδώ)

Η διαρροή εγκεφάλων από την Ελλάδα

Του Λόη Λαμπριανίδη
Το φαινόμενο της «διαρροής εγκεφάλων» συνήθως περιλαμβάνει τις ροές πτυχιούχων από τις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες προς τις αναπτυγμένες, ενώ οι αντίστοιχες ροές μεταξύ των αναπτυγμένων κρατών αναφέρονται ως «κυκλοφορία εγκεφάλων». Ερμηνεύουμε το φαινόμενο της «διαρροής εγκεφάλων» στην περίπτωση της Ελλάδας, η οποία αποτελεί αναπτυγμένο κράτος, ως αποτέλεσμα της χαμηλής ζήτησης για επιστημονικό προσωπικό στην ελληνική αγορά εργασίας, και όχι της υπερπροσφοράς πτυχιούχων.
Οι αναπτυγμένες χώρες είχαν πάντοτε το εξής δίλημμα: είτε να «παράγουν» οι ίδιες μόνες τους όλο το εκπαιδευμένο ανθρώπινο δυναμικό που χρειάζονται είτε να προσελκύσουν και ήδη εκπαιδευμένο δυναμικό από τρίτες χώρες. Οι περισσότερες ακολούθησαν τη δεύτερη μέθοδο (π.χ. οι ΗΠΑ προσφέρουν υποτροφίες για σπουδές εκεί σε αποφοίτους λυκείων με τις καλύτερες επιδόσεις σε όλο τον κόσμο), υποσκάπτοντας ουσιαστικά την ανάπτυξη των λιγότερο αναπτυγμένων χωρών.
Όπως προκύπτει από την έρευνα, που πραγματοποιήθηκε από την Ερευνητική Μονάδα Περιφερειακής Ανάπτυξης και Πολιτικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας με επιστημονικό υπεύθυνο τον Λόη Λαμπριανίδη Οικονομικό Γεωγράφο, καθηγητή του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και βασικό συνεργάτη τον υποψήφιο διδάκτορα Νίκο Βογιατζή, ο σημαντικότερος λόγος για την αναζήτηση εργασίας στο εξωτερικό αλλά και άντλησης ευχαρίστησης από τη ζωή στο εξωτερικό είναι επαγγελματικός. Δηλαδή, οι καλύτερες προοπτικές επαγγελματικής εξέλιξης, η επαγγελματική αναγνώριση, η αξιοκρατία στον εργασιακό χώρο, οι οικονομικές απολαβές, η ενδιαφέρουσα εργασία στο αντικείμενο των ερωτώμενων και προσπάθεια για απόκτηση περισσότερων και εξειδικευμένων γνώσεων στο αντικείμενο αυτό.
(Από τα Ενθέματα – Η Αυγή)

Ο Βαγγέλης Πισσίας για το ταξίδι προς τη Γάζα

“Tο τι συμβαίνει στη διεθνή σκηνή πρέπει να το αντιλαμβάνεσαι και να λειτουργείς ως καταλύτης. Αν κάποιοι φαντάζονται ότι εμείς κάναμε ένα ταξίδι και άλλαξε πολιτική η Γαλλία ή η ΕΕ, θα είμαστε τουλάχιστον αφελείς”. Ο Βαγγέλης Πισσίας, απολογίζει το ταξίδι στη Γάζα και μιλάει για τα κινήματα και πως πρέπει, κατά τη γνώμη του, να πολιτεύονται και να δρουν.
Απο το blog της Γκράνμα

Μια ρωγμή που διευρύνεται

Του ΣΠΥΡΟΥ ΛΑΠΑΤΣΙΩΡΑ απο την Αυγή

Στη Σύνοδο Κορυφής του Φεβρουαρίου, για πρώτη φορά διαπιστώθηκε μία ρωγμή στην υπεράσπιση του Συμφώνου Σταθερότητας και γενικότερα της νεοφιλελεύθερης αρχιτεκτονικής της Ευρώπης. Την περασμένη Κυριακή, 8/5, αυτή διευρύνθηκε περισσότερο. Με αντιφατικό τρόπο, όπως αναγκαία συμβαίνει όταν συγκρούεται μία θρησκευτικού τύπου ιδεοληψία με τα γεγονότα.

Η δυναμική διεύρυνσης της ρωγμής βρίσκεται στην αντίσταση που προβάλλει η πραγματικότητα στην ιδεοληψία που εκδηλώνει μεγάλο τμήμα της ιθύνουσας τάξης στην Ευρώπη. Στη βία που συνεπάγεται η επιβολή μίας πολιτικής η οποία ναι μεν ανταποκρίνεται στο ιδεώδες της αλλά βρίσκεται σε σύγκρουση, θα έλεγα, με τη «λογική της κατάστασης».

Όταν την Παρασκευή, 6/5, τέθηκε έμπρακτα το ζήτημα της σταθερότητας του χρηματοπιστωτικού συστήματος της Ευρώπης, προφανώς με διεθνείς συνέπειες και ακόμη περισσότερο άρχισε να εκδηλώνεται αμφισβήτηση της σταθερότητας και της ίδιας της ύπαρξης του ευρώ, εσπευσμένα και άμεσα, με παρέμβαση και των ΗΠΑ, πάρθηκαν αποφάσεις, σε πολύ πυκνό χρόνο, που δείχνουν την έκταση της διεύρυνσης της ρωγμής.